2 september 2022
Hè, héérlijk, het heeft geregend! Dat hoor je een Nederlander misschien niet vaak zeggen, maar een Nederlander in Frankrijk wél, hoor. Het is alweer enkele dagen terug. Afgelopen vrijdag kregen we 27 millimeter, en zaterdag wéér, ook ongeveer 27 millimeter, en even later nog een kleine 4 millimeter. Zo kan de natuur er weer even tegen, en het gele gras dat plat op de grond ligt weer groen kleuren en op staan.
Na de vorige Blog, was ik moe van het werken en van de warmte, en ik denk eigenlijk dat je ook moe kan worden van werk dat je nog niet gedaan hebt, maar wel moet doen. Of het is gewoon een kleine depressie die me 's avonds zo moe maakte dat ik niet meer achter mijn computer wilde zitten om mijn website bij te werken. Ik doe het ook nog steeds via een voorbeeldmodel van "Strato". Ik ben van plan om van de winter maar mijn eigen model te schrijven, en dat zal wel makkelijker bij te werken zijn.
Ik heb inderdaad het stukje dak van mijn atelier geteerd, en daardoor zal het niet meer worden vanaf het plafond, maar . . . . nu heb ik na de laatste regen gemerkt dat het (regen-)water ook via de vloer bijdraagt aan de vochtigheid. Wat moet ik dáár nu weer aan doen? Ik zal er eens op Google-en, en een vriend vragen met "gouwe handjes".
Ik heb natuurlijk mijn kasje/tunneltje opgezet, waarvan U hierbij de beelden ziet. Ik hoef nu een aantal dagen niet te gieten/sproeien omdat de grond, vooral onder de bovenste halve centimeter, nog voldoende nat is. De tomaten worden al rood, en we hebben al heel wat gegeten, en een coulis van tomaten met uien gemaakt. Die worden in kleine zakjes ingevroren, en zijn heel makkelijk in het verloop van een jaar om als basis van gerechten te dienen. De eerste paprika's worden ook rood. Ik begrijp nu dat je zoveel groene paprika's ziet. Als groene paprika is hij al weken lang te oogsten en te eten, maar echt rood worden duurt erg lang.
De "pot-tomaatjes" die ik van mijn zus kreeg, doen het ook voortreffelijk. Ze groeien niet, maar ze bloeien wél, en overdadig. We oogsten ze regelmatig maar er blijven steeds nieuwe tomaatjes groeien.
De loodslab is ook op het dak bevestigd. De zolder zal niet meer lekken. Nou deed hij dat toch al niet zo erg, maar op het ene plaatje is te zien hoe het was, en dat, als een stormvlaag een nokpan zou verschuiven, er wel degelijk lekgevaar ontstaat. Op het andere plaatje wordt de loodslab er opgelegd.
De lavendel is uitgebloeid. Ik heb een hele rij geplant aan de buitenkant van de moestuin, en wekenlang waren daar honderden vlinders op bezoek. Ik heb hem nog niet afgemaaid omdat er nog steeds van enkele planten één enkel bloemetje open is. Daar zijn nog steeds een paar vlindertjes bezig. Er zijn ook enkele buxusmotten gespot, maar lang niet in die mate van twee jaar geleden. En . . . . het graan is geoogst. Als het te veel waait kan je niet wannen omdat de graankorrels dan zelf ook over de rand waaien, en als het te weinig waait, waait het kaf niet goed weg, zodat het kaf niet van het koren gescheiden wordt. Als ik beneden op mijn terrein ben sta ik af en toe een beetje te wannen (en "gewand" is met een "d", want de verleden tijd is "wande").
Ik probeer op mijn terrein de biodiversiteit zo veel mogelijk te bevorderen en te vergroten. Zo vind ik mijn terrein uitstekend geschikt voor een of meer egels. Er loopt een beekje langs mijn terrein, dat zelfs in de droogste zomer nog wat water heeft, terwijl het 100 meter stroomopwaarts en stroomafwaarts droog is. Er is laag struikgewas. Er zijn voldoende slakken en wormen. Ik ben zelfs bereid een wormenteelt op te zetten om ze te gerieven. Er is een flinke houtwal ter bescherming van kleine dieren, en daar heb ik wel eens een winterkoninkje gezien. Nu is een egel een nachtdier, en ik zit 's nachts niet in het donker te speuren naar eventuele beesten, al denk ik soms wel dat het nodig zou zijn. Ik heb nu ook nog een "egelhuisje" aangeschaft, in de hoop dat er een egel komt logeren, of misschien zelfs wonen. Tot nog toe heeft het geen resultaat, al weet ik dat niet zeker. Het is niet de bedoeling dat je ieder moment het dakje optilt om te kijken of er een bewoner is. Er is geen betere manier om zo'n huurder weg te krijgen. Dus heb ik een klein cameraatje aangeschaft met een bewegingsmelder, dat eventuele bezoekers kan detecteren. Ik moet daar echter nog mee leren omgaan. Het is de bedoeling dat als er iets in het beeldveld beweegt, hij dan een tijdje een filmpje opneemt, en daarna weer uitschakelt. Zijn batterijtje kan, als het helemaal vol is, 150 minuten opnemen. Tot nog toe deed hij dat ook, maar ik ga niet 150 minuten zitten kijken naar iets wat nagenoeg niet beweegt. Waarom hij begon op te nemen, weet ik niet, er beweegt niets op het beeld, en hij is niet na 20 seconden uitgeschakeld of zo. Dus of er iets gebeurd is weet ik niet. Zoals gezegd: ik moet er nog mee leren omgaan.
Die gelegenheid is er zeker, want de laatste tijd hebben we af en toe bezoek van een "DIER". Gezien het gedrag denken we dat het een das is, en dat zou die camera moeten kunnen detecteren. Maar hij komt maar af en toe. Soms twee dagen achter elkaar, en dan weer niet. Wij zien zijn aanwezigheid 's nachts doordat bijvoorbeeld de pot met aardbeiplanten is omgehaald. Niet omvergehaald, dat lukt hem niet, maar al de aarde eruit en de plantjes verspreid. Hij heeft waarschijnlijk de "engerlingen" geroken die in de aarde zitten, en die lust hij wel. Hij breekt ook mijn compostvat open en haalt daar de compost, zowel als de engerlingen uit. De engerlingen mag hij hebben, graag zelfs, die vreten de wortels van de planten op, maar mijn compost moet hij terug stoppen, die verdeel ik zelf wel over mijn landje. Ook zie ik sporen in mijn moestuin, in het stukje dat braak ligt. Het lijken wel sporen van een das, alleen dacht ik dat die veel langere en sterkere nagels had die ook een indruk zouden moeten achterlaten. Het is zeker geen ree, want die zijn verzot op de Oseille (zuring) en de bladeren van de rode bieten, en die staan nog allemaal overeind. Er is wel een ree aan de buitenkant van de moestuin geweest, want de bladeren van de pompoen die tegen het hek opstaat zijn eraf, zonder de stengel van het blad te eten. Ja, het zijn fijnproevers.Andere bezoekers heb ik minder graag: eksters en gaaien. Ik wil ze niet echt verjagen, maar ik vind het niet prettig dat ze constant op mijn walnoten jagen. Ze hakken in op de noot, en dan valt hij, nog onrijp, op de grond.
Eekhoorntjes zijn er ook genoeg. Die pakken hun noot beet met de pootjes, schillen en kraken hem open in twee helften, zoals het hoort, en eten hem op. Ik vind de lege doppen onder de boom. Straks gaan ze ze ook nog verstoppen, wat de gaaien trouwens ook doen. Ik vind regelmatig jonge één- of tweejarige notenbomen op mijn terrein. Voorlopig laat ik die nog staan. Ik heb er ook een paar in een pot gezet, om ze later ergens te planten waar ze me goed uitkomen. De gaaien eten de noten niet eens helemaal op, als ze er echt aan beginnen (zie foto). Probeer het zelf maar eens, zonder handen, met alleen een snavel!
Ik laat het hier voorlopig bij. Er is nog genoeg werk te doen voor mij, maar het kan allemaal rustig aan. Gebeurt het vandaag niet dan komt het morgen wel. Heerlijk, zo ontspannen. De tour de France is ook weer begonnen, en sommige spannende afleveringen ga ik zeker kijken. Vooral die in de bergen. Vlakke etappes vind ik niet zo interessant.
Ik ben van plan niet meer zo lang te wachten met mijn berichten. Tot de volgende keer.